30/11/11

Como chamas á túa bicicleta? CELERÍFERA?





Este libro, escrito por, Teresa González Costa .Cando o empecei a ler pareceume algo aburrido, aínda que seguín con el. En pouco tempo empezoume a gustar, xa que a historia parecíame moi interesante.

A filla do ladrón de bicicletas, conta a historia dunha nena chamada Serafina. Ainda que era moi boa ás veces a xente desconfiaba dela, xa que o seu pai roubara todas as bicicletas da vila na noite de San Xoán.

Serafina e o seu mellor amigo Milo, un gran pintor, viven toda clase de aventuras acompañados do vello Elías, o doutor, como o chaman eles xa , que pode arranxar toda clase de cousas e, por suposto, acompañados de Celerífera a bicicleta de Serafina.

Ela vive coa súa tia Perfecta, antiga e famosísima soprano, que se adica a amargarlle a vida xa que Serafina limpa, cociña, nada é dela e non pode ter bicicleta, aínda que ela a garda ás escondidas no taller do doutor.

Gustoume moito o libro e a historia que conta e, tamén, como a conta. A protagonista persegue o seu soño aínda que só ela cre nel, soporta a súa insoportable tía Perfecta. Recomendo este libro porque é moi interesante, e seguramente pasase un bo rato léndoo.

Naiara 2º A

25/11/11

QUE É UNHA RELACIÓN?


CONTRA O MALTRATO: XUNTOS PODEMOS

Únete a esta loita contra o maltrato, porque estou segura de que algún día, todos xuntos, lograremos acadar a esperada igualdade de xénero. O número de mortes é moi alto e non se pode pasar por alto un dato así, asique, A QUE ESPERAS? Ti podes axudar, cada persoa conta e, en casos coma estes é preciso estar todos xuntos para logralo, non permitas que esta historia teña un final triste porque podes axudar para evitalo. Le esto e pásao, pásao por onde sexa para que máis xente se decate.informa-infórmate-infórmame-infórmanos! Axudémolas, nunca se sabe, pode que algún día che pase a ti, e nese caso non queremos estar sós/as. En Facebook, en Twitter... Eu xa estou, agora faltas ti, non esperes. CONTRA O MALTRATO, XUNTOS PODEMOS!
Rosalía Chans 4º A

24/11/11

UNHA PRESA DE TERRA

A autora deste libro é Marilar Aleixandre, aquí tedes a súa páxina web http://www.marilar.org/ . Unha das razóns pola que lín esta obra foi que non coñecía a escritora, e tamén porque as primeiras páxinas me gustaron.
Ademais destacar que esta narrativa foi galardoada co Premio Novela por Entregas da Voz de Galicia.
A obra comeza coa aparición dun asasinato, concretamente de Lulú, a protagonista do relato, é a partir deste suceso polo que se desenvolve toda a historia. Por unha parte a policía empeza a investigar o crime, a partir de probas encontradas e traballadas por eles mismos e por outro lado unha detective privada, contratada pola irmá da falecida,que trata de resolver a o caso, copiando as probas da policía, e aproveitando a súa beleza para engaiolar o home da asasinada, así a detective tiña vantaxe xa que se aproveitaba de dúas fontes, ela finalmente resolverá o caso.
Este libro extrañoume moito, xa que foi capaz de que tivera ganas de poñerme a lelo sen tratar de nada relacionado co deporte nin humor, xa que se desenvolve dende o punto de vista tráxico. A autora o que nos quere amosar a través da obra, é que o sucedido durante o relato pasa con frecuencia no mundo real, ademais ahora que por estas fechas celébrase o Día Internacional contra a violencia de xénero.

4ºA, LER, Manuel

22/11/11

25 Novembro: DI NON AO MALTRATO

Por que non poñer una marca violeta na nosa vida?
De novo volvemos as andadas ca violencia de xénero, a simple vista pensaredes que é un libro deses que empezan a falar e falar contando todo sobre a violencia de xénero pero... non, non é o caso, non se trata dun deses libros "tostón" ou "coñazo" , trátase dun libro entretido que transcorre nun período dun ano apróximadamente e relata as cousas cotías diarias das nosas vidas pero visto dende a mente duhna nena de máis ou menos a nosa idade.

09/11/11

A EXPEDICIÓN DO PACÍFICO

Que tal vai a viaxe?
Mareádesvos no barco?
Na próxima xuntanza a ver se chegamos ao Amazonas e, de camiño, imos ir pensando nestes temiñas que van aparecendo no traxecto  e así gozar máis e mellor da travesía:

08/11/11

IDENTIFICÁNDOME COA PROTAGONISTA




O libro que acabo de rematar, chámase Corredores de Sombra, o seu título parecíame interesante e misterioso, o que me causou unha boa impresión do libro, gustoume moito que a protagonista, Clara, tivese case a miña idade, porque así sentinme identificada con algúns feitos que a ela lle ocorrían.Este libro, ademais, é especial porque non empeza cun relato aburrido que che quita as ganas de ler, como a maioría, este empeza nos primeiros capítulos co feito de atopar un esqueleto tapiado entre dúas paredes dun prestixioso pazo.

02/11/11

SINXELO, BREVE, ATREVIDO E SOBRE TODO... DIVERTIDO




Eu escollín este libro de Fran Alonso sobre todo polo seu título, parecíame un título que tapaba unha divertida historia. É a primeira vez que leo un libro en galego, e a verdade ao principio resúltome difícil por algunhas palabras que descoñecía, pero pouco a pouco o libro axudóume a estender o meu vocabulario e o mellor é que foi dunha forma divertida.
O libro narra unha serie de relatos breves, que entre o paso duns a outros conta un capítulo dunha historia que se vai desenvolvendo ao longo do libro titulada "A loucura é un sombreiro", estes capítulos están referidos por un narrador en primeira persoa, recluído nun psiquiátrico e que adoita identificarse cos gatos. O tema é a loucura. Alternando con estes fragmentos, sucédense 20 relatos máis longos, con argumentos, personaxes e situacións diferentes pero cun tema predominante, pois abordan manifestacións dalgún tipo de loucura.
 Nunca fun unha persoa de ler libros, xa que me parecían todos moi aburridos. Pero unha vez que encontras o tipo de relato que che gusta o tempo pásase incriblemente rápido. Para as persoas que non saben que tipo de historias lles poden gustar, este libro é perfecto, é sinxelo, breve, atrevido e sobre todo divertido!
 Se premes na imaxe da portada do libro poderás ver unha das miñas historias favoritas do conto... Seguro que ese relato che resulta familiar!
Damian Vilameín